چقدر زود همه چیز سنجاق میشه به نوستالژی های زندگیمون،حتی چیزهایی که یه روزایی برامون مُدرنیته بودن!بعد از چند سال رفتم بلاگفا،خیلی حسِ نوستالژیکی داشت،یادش به خیر تا قبل از اینکه بپوکه دُنیایی بود واسه خودش ،یادمه چقدر خودم رو به دَر و دیوار زدم تا قالب سازی یادگرفتم ولی الان که اومدم بَیان دیگه بدردم نمیخوره،هنوزم وبلاگای قالب سازی هستن،همه اون قالبا،همه ی اون شکلکا. ولی خیلی وقته آپدیت نشدن.هنوزم وبلاگایی که اون موقع ها میخوندم هستن ولی نویسنده هاشون خیلی وقته نیستن و هیچ خبری ازشون نیست و آخرین پست هاشون به سال های نود و سه یا نود و دو برمیگرده،انگاری یه زله یا سونامی یا همچین چیزی اومد و همه ناپدید شدن.اعتقاد دارم بلاگرا از صمیمی ترین دوست و آشنایی که هر روز از نزدیک می بینیمش بهمون نزدیک ترن حتی اگه صدها کیلومتر یا بیشتر باهامون مسافت داشته باشن!.تو دُنیای واقعی ممکنه حرفامون رو قورت بدیم،خودمون رو سانسور کنیم ولی اینجا نه حتی اونایی رو که تازه باهاشون آشنا میشیم رو انگار صدساله میشناسیم.شده آدم هایی رو سالها نبینم و دلم هم براشون تنگ نشهولی خیلی دلتنگ بلاگرهایی میشم که یهو بی خبر میذارن و میرن.شاید باورتون نشه ولی ارادت عجیبی به وبلاگ نویس ها و بلاگستان دارم شاید بخاطر همینه با اینکه خیلیا کوچ کردن به اینستا هنوز به خودم اجازه ندادم اینستا رو نصب کنم،چون متعلق به اینجام و احساس میکنم اینستا در مُقابل با دُنیای بلاگرها واقعا چرته،همتونو دوس دارم،خیلی:)حضور داشته باشیم،بنویسیم،حتی کوتاه،حتی دیر به دیر،ولی نذاریم بَیان هم به نوستالژی ها سنجاق بشه.
درباره این سایت