این شبیخون بلا باز چه بود ای ساقی.

چه روزهای بدی،روزهای تسلیت!همه بی رمق،آشفته،احساس تاسفمان را پشت تصاویر ایموجی پنهان میکنیم و تنها کلمه ای که این روزها وِرد زبانمان شده کلمه ی "تسلیت" است،تا کی باید بخاطر سهل انگاری ها و بلایای طبیعی و مصیبت های ناگهانی بنویسیم "ایران،تسلیت"؟ ویدیو چک بزنیم به همه ی این سالهایی که گذشت؛یک روز حادثه ی منا،یک روز سقوط اتوبوس به دَره،یک روز ساختمان پلاسکو،یک روز کشتی سانچی،یک روز سقوط هواپیما در کوه های دنا،یک روز حمله ی تروریستی به مجلس،یک روز حادثه ی قطار،یک روز ریزش تونل،یک روز زله،یک روز سیل،یک روز شهادتِ سردار،یک روز سقوط هواپیمای بوئینگ ۷۳۷ اوکراین و.آنقدر زیاد هستند که خیلی هایشان را فراموش کردیم،هر روز به بهانه ای جمعی از ما با کوله باری از آرزوها پَر میکشند و اگر نخواهیم دروغ بگوییم جمعی از بازماندگان هم به همراهشان میمیرند و فقط نفس میکشند،آن ها هر روز میمیرند و نفس میکشند با دیدن شیشه ی عطر باقی مانده از عزیزشان روی میز، با دیدن عکسهایشان،با مرور خاطراتشان،آن ها به اندازه ی هر دَم که نفس میکشند یک بازدَم هم میمیرند.