آدم ها یا باید کاری انجام دهند، یا دستِ کم در حال انجام کاری باشند تا چیزی برای نوشتن داشته باشند برای همین است که این روزها هرچه به مغز مبارکم فشار می آورم نمیتوانم چیزی بنویسم چون طبیعتا هیچ کاری انجام نمیدهم فقط میخورم،میخوابم و این لالوها کمی هم درس میخوانم،میروم امتحان میدهم و مستقیما برمیگردم،همین!،اگر بخواهم بنویسم باید در مورد یکی از خواب های اخیرم بنویسم.خوابی که بعد از بیداری یک لبخند گُنده روی لبم نشاند و تمام وجودم را سبُک کرد.نمیدانم برایتان پیش آمده یا نه! اصلا تا حالا تجربه داشته اید یا نه! اما وقت هایی هست که خودت هم نمیدانی دقیقا کِی خوابیدی بعد که بیدار میشوی انگار که از جهان دیگری آمده باشی برای ثانیه هایی همه چیز برایت گنگ میشود،نمیدانی ساعت ۶ عصر است یا ۶ صبح؟یا شاید هم ۱۰ شب! نمیدانی امتحانی که قرار است بدهی را دادی یا نه ؟! نمیدانی اصلا امروز چندشنبه است؟! انگار که کلا ریسِت شده باشی.من اخیرا این را بعد از مدت ها دوباره تجربه کردم یک لحضه وحشت زده مانند کسانی که بطری آب سردی را روی صورتشان خالی کنند از خواب پریدم،مادرم آمده بود توی اتاق،هوا تاریک بود و صدای نم نم باران می آمد انگار که نگران و آشفته باشم باصدای بلند گفتم الان کِیه دقیقا؟صبحه،شبه،عصره؟!واقعا نمیتوانستم تشخیص بدهم که زمان دقیقا به چه وقتیست!! و بعد به خودم گفتم نکند ۶ صبحِ روز شنبه است؟چرا یهو خوابیدم؟ هنوز کلی از جزوه ای که باید برای امتحان میخواندم مانده،احساس میکردم در حین خواندن جزوه ناخواسته خوابم برده و یکی دو ساعت دیگر ناچارا با یک جزوه ی نصفه و نیمه خوانده شده باید بروم دانشگاه،کم کم داشت یادم‌می آمد که امتحانم را دادم اما هنوز متوجه زمان نبودم احساسم میگفت که الان باید تایم صبح باشد،مثلا به احتمال زیاد "صبحِ روز یکشنبه"، تا اینکه بالاخره کاشف به عمل آمد که ساعت ۵:۴۵ عصر روز شنبه اس.ساعت۵:۴۵ دقیقه "عصر روز شنبه" کمی برایم غیرمنتظره بود! اما احساس خوبی داشتم از یک خواب کوتاه اما عمیق،که برای ثانیه هایی من را در یک کُمای مطلق فرو برد،از آن کُماهایی که حافظه ی آدم ها را برای مدتی پاک میکند.!
درباره این سایت