عادت های لفظیِ نچندان دلچسب

از شما چه پنهان،دوستانی دارم(!)که هر وقت جزوه میخواهند طبق معمولِ همیشه میشوم "عزیزشان"؛معمولا هم پیام هایشان، با "سلام عزیزم،خوبی؟؟" شروع میشود.نمیدانم این "خوبی؟" این "عزیزم ها" را برای این مینویسند که واقعا حالم را بپرسند یا صرفا فقط عادت لفظی اشان است،به هر حال از اینکه صدسالی یکبار هم که شده به همین بهانه ها جویای احوالاتم میشوند خوشحال میشوم و با یک "ممنونم" از محبتشان تشکر میکنم اما جدیدا هروقت از این پیام ها دریافت میکنم همان اول که چشمم به is typing. میخورد بعدش را هم نخوانده میفهمم که احتمالا یا باید کارشان جایی لَنگ باشد یا حداقل گیر جزوه های نداشته شان باشند ! وگرنه مگر میشود آدم الکی عزیزِ کسی بشود؟؟هیچوقت به این عزیزم های چیپ که این روزها بین همه مُد شده و دهان به دهان میچرخد حس خوبی نداشتم !یعنی میشود یک روز بیاید که واقعا از ته قلب عزیزِ یک نفر باشیم؟!یک نفر که عزیزم هایش فقط مالِ ما باشد و مُفت خرج این و آن نشود؟