خیلی خوبه آدم تو زندگیش دوستایی داشته باشه که همیشه تو همه ی چالش هاش،ناراحتیاش،نگرانیاش،خوشحالیاش باهاش باشن بدون هیچ دغدغه ای باهاشون دردودل کنه،حرف بزنه ،حتی گریه کنه.هیچوقت تا الان موفق نشدم با چنین آدمایی برخورد کنمهمیشه دوستای زیادی داشتم اما خیلی سطحی و دوره ای.از خیلیاشون خبر ندارمتو دبیرستان فکر میکردم "ن" میتونه یه دوست خوب باشه کسی که باهاش قدم به قدم میتونم راه بیام اما همش افکار پوچ بود و این رو بعد از یک سال که "ن" خیلی پنهانی و بی سروصدا گذاشت رفت روسیه فهمیدم.و الان هم "سین" شده همراه و رفیق دوره ی دانشگاه.هر چند که با کلمه به کلمه حرفاش تو اوج ناراحتیام میزنم زیر خندههر چند که دارم حس میکنم کم کم اخلاقم داره میشه شبیه اون و از لاک "آروم" بودنم دارم میام بیرون و به اندازه تمام انرژی منفی هایی که از "ن" میگرفتم همونقدر انرژی مثبت از "سین"میگیرم.هر چند که بعضی وقتا بخاطر رک بودنش ازش ناراحت میشم ولی بازم تنها نقطه امیدم تو دانشگاههشاید اگه "سین" نبود همین دو ماه از ترم اول این دانشگاه لعنتی رو هم نمیتونستم تحمل کنم و انصراف میدادم.دقیقا مثه روزهای اول دانشگاه که وقتی میرفتم سر کلاس یهو چشمام پر از اشک میشد و میگفتم خدایا چرا آخه؟من؟اینجا؟.
درباره این سایت